Vanaf 1840 liepen vrouwen van de Duitse pioniers uit het dorpje Hahndorf twee keer per week naar Adelaide voor het verkopen van hun boter en eieren op de markt van Adelaide. Ze waren in 1839 aangekomen uit Pruisen en hadden op de vruchtbare gronden langs de Onkaparinga rivier, zo’n dertig kilometer landinwaarts van Adelaide, een eigen Duitse nederzetting gesticht. De voettocht die deze vrouwen wekelijks naar Adelaide voerden is nog steeds te lopen.
German Village
Het is een bijzonder verhaal dat is opgetekend door Anni Luur Fox die het verhaal vertelt van een groep van 54 Pruisische families die vanwege hun religie werden vervolgd in Pruisen en daarom kozen voor een nieuw bestaan in Zuid-Australië. In 1839 kwamen drie schepen aan in de haven van Adelaide, ook wel ‘port misery’ genoemd vanwege de vele insecten en andere ongemakken als uitgebroken varkens. De leider van de Duitse ‘settlers’, kapitein Hahn, ontmoette na hun aankomst een bekende, Dutton, die samen met twee partners 4000 are land hadden gekocht ten zuiden van de nieuwe hoofdstad van South Australia. Hij was op zoek naar hardwerkende landarbeiders. Hahn kon hem die wel leveren en al snel was er een deal gesloten. Achter Mount Lofty werd een nederzetting uitgezet dat als “German Village” geboekstaafd staat. Het kreeg een typische Pruisische opzet. De hutten en boerenschuren vormden een U vorm rond een kerk. Het huidige plaatsje Hahndorf heeft nog steeds dezelfde vorm en de huizen hebben de Duitse uitstraling.
Naar de markt in Adelaide
Het leven van de pioniers bestond uit hard werken op het land. De vrouwen hielpen net zo hard mee als de mannen in het bewerken van het land en het houden van het vee. De vrouwen moesten ook een markt vinden voor de producten van het land, Ze hadden een inkomen nodig om goederen als naalden, koffie en tabak te kopen en om de schulden van de overtocht en de boerderij af te betalen. De winkels van de Australische immigranten lagen 25 kilometer noordelijker, over de heuvels en steile afdaling naar de vlakte van Adelaide. Als ze al geld hadden om een ossenkar te huren was de kans groot dat ze hun kostbare waren zouden verliezen als de kar omsloeg op één van de steile hellingen. De vrouwen besloten om de weg te voet te nemen, ’s nachts in de zomer om hun goederen (boter, eieren, melk en groenten) zo vers mogelijk op de markt te brengen.
Gevaarlijke route
De vrouwen kozen een pad dat voorheen werd gebruikt door de aboriginals, de Peramangk. Het liep door bossen, langs de Crafers Inn en door de Rural Deanery, beide plaatsen waar je liever niet wilde zijn als vrouw alleen. Tussen Bridgewater en Crafers lag het Stringy-Bark forrest waar ex-veroordeelden werk hadden gevonden als houtwerkers. Daar woonden ook gevluchte zeelieden en veroordeelden. Deze mannen bezochten Crafers Inn om hun dorst te lessen en andere zaken te doen. Ook de Rural Deanery was een plaats waar mannen van verdacht allooi zich ophielden, dronken en rusten. De vrouwen uit Hahnsdorf liepen langs deze beide plaatsen en rusten er ook uit. Het moeten moedige vrouwen zijn geweest om in het donker door deze bossen te lopen en op deze plaatsen te rusten. Ze liepen in een rij en de op de terugweg meegebrachte stenen (voor het bouwen van de kerk) konden ze goed als wapen gebruiken.
De wandeling
De route is vandaag de dag opnieuw te lopen. Hij start in het nu erg toeristische plaatsje Hahndorf en gaat dan via de grote weg naar Verdun. Na Verdun loop je na een aantal prachtige lanen een bos in en kom je bij Bridgewater, waar nog een oude watermolen staat. Je wandelt door de bossen van de Mount George met de vele eucalyptus bomen, het gekwetter van de vogels boven je en langs de beek. Bij Crafers staat er nog een Inn, dat nu een hotel is, maar het is waarschijnlijk niet te vergelijken met het gebouw waar de vrouwen uitrusten. Na Crafers volgt een heuvelachtige route. Klimmetjes en afdalingen over paden met veel stenen en keien. Uiteindelijk kom je bij Mount Osmond en zie je in het dal Adelaide liggen, de baai en de oceaan. Dan ben je er nog niet. De afdaling van Mount Osmond is steil met een aantal haarspeldbochten. In Adelaide kom je aan bij het Beaumont House, een stenen huis uit 1838. Zelf heb ik deze wandeling in de herfst gemaakt. De bomen waren roodbruin en geel en groen. De temperatuur was prima en de uitzichten bijzonder, vooral wanneer je de bocht om gaat van de Old Bullock Track en je ziet Adelaide liggen. De route wordt ook gebruikt voor een jaarlijkse hardloopwedstrijd. Dat lijkt mij ook de moeite waard om eens te doen.